เล่ห์เรียงเพียงรัก

"เสร็จแล้วค่ะคุณผู้ชาย"

มัวแต่คิดไปเรื่อยเปื่อย สาวน้อยก็จัดการกับเสื้อของเขาได้เสร็จเรียบร้อยดี คราบหายไป เหลือเพียงรอยเปียกหมาด ๆ ที่ดูไม่น่าเกลียด เขาไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าเธอทำอย่างไร เธอยื่นเสื้อมาให้แบบไม่กล้ามองเขาเหมือนเดิม กริยาไม่ระมัดระวังแบบนี้ ถ้าเขาฉวยดึงเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วลากเข้าห้องน้ำไปด้วยกัน เธอคงไม่มีปัญญาขัดขืน เขาคงไปต่อได้ถึงสวรรค์ชั้นฟ้า

หาเรื่องติดคุกแล้วไหมล่ะไอ้ภพ นราภพสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แอบตกใจกับความคิดตัวเองเหมือนกัน ปกติเขาไม่เคยแสวงหากับเรื่องพวกนี้ จนลูกน้องปรามาสบ่อยครั้งว่าทำตัวราวกับเป็นฤาษี
มือหนาฉวยดึงเสื้อจากคนตรงหน้ามาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

ณหทัยถอนหายใจอย่างโล่งอก กระพุ่มมือไหว้อีกรอบ

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ไม่เอาเรื่องหนู"

นราภพมองสาวน้อยตรงหน้านิ่ง ร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้าไปใกล้คนตรงหน้าเรื่อย ๆ จนร่างเล็กชิดติดกับผนัง หมดทางถอยหนี

"เอ่อคุณ" ณหทัยหน้าเสียเมื่อปลายนิ้วแกร่งเคลื่อนมาลูบไล้บนแก้มตนแผ่วเบา

"สาวน้อย คุณไม่ผิดที่จะซุ่มซ่าม แต่คุณต้องสัญญากับผมว่าจะไม่แก้ปัญหาด้วยวิธีนี้กับผู้ชายหน้าไหนอีก"

"อ่ะ..อ่ะ..เอ่อ" ณหทัยหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายขยับหน้าเข้ามาใกล้ มันใกล้เสียจนเธอแทบไม่กล้าหายใจ

"ว่าไงทำได้ไหม หืม" คนตรงหน้ายังคงคาดคั้นเอาคำตอบอยู่ในที

"ดะ ดะ ได้ ได้ ได้ค่ะ"

สิ้นเสียงละล่ำละลักตอบ นราภพก็ถอยฉากออกมาจากคนตรงหน้า ให้บทเรียนเท่านี้คงพอ ร่างสูงเดินหายลับไปในฝูงชน ทิ้งให้ณหทัยอกสั่นขวัญแขวนยืนขาสั่นพับ ๆ อยู่ตรงนั้น